(gambar hiasan..tp lebih kurg dgn kasut sy tu cuma rendah sikit)Petang semalam saya pergi ke tempat tukang kasut yg selalu saya betulkan kasut saya iaitu di tepi 7 eleven seksyen 7. Agak lama juga sebenarnya saya tak singgah di situ walaupun saya sebenarnya selalu melalui jalan tersebut ( di deretan belakangnya) kerana menghantar anak sekolah. Sesampainya saya di sana saya ada sedikit keraguan kerana pak cik yg biasa tu tak de, tapi org lain. Saya pikir..ah!pak cik ni mungkin gi makan kot..dia suruh kawan dia tunggu tempatnya...ada rasa sedikit kecewa di hati saya kerana mungkin sy hanya dapat tinggalkan pesan saje. tapi tak pe...saya teruskan juga langkah dan terus memberitahu brother tersebut apa masalah kasut saya...Kemudiannya sy bertanya:
"Mana pak cik yg selalu tu?"
"Pak cik tu dah meninggal..."
"Hah!Innalillah hi wainnailaihi rajiuuun ..bila..dah lama ke?? .." saya benar2 terkejut..suatu jawapan yg tidak terjangka oleh saya sama sekali.
"dah lama juga..lebih sebulan"..
"sakit apa?"
"sakit jantung"...segera sy terbayang gaya dan lagak pak cik tu ketika membuat kerjanya...sambil menghisap rokok...OOhhhh
Saya bertanya lagi, "abang ni sape pulak, anak dia atau kawan dia?"
"kawan dia" (dengan loghat utara)
"okeylah"...
"Bila nak ambik ni"
"Esok baru saya ambik"
"Ok, Boleh..."
Saya pun berlalu..masih dalam keadaan termangu. Saya teringat kembali gaya pak cik tu yg suka buat suara seperti upin dan ipin apabila bercakap. Kali pertama saya dtg dulu dia sangka sy org kelantan.
No comments:
Post a Comment